روش هاي پيشين استخراج اسيدهاي نوكلئيك بر استفاده از فنل و salting out (استفاده از غلظت بالاي نمك براي حذف پروتئين ها) متكي هستند. فنل بعلت خاصيت دناتوره كنندگي قوي روي پروتئين ها، براي حذف آلودگي هاي پروتئيني از محل اسيدنوكلئيك استفاده مي شود. روش هايي كه برمبناي استفاده از فنل هستند داراي مخاطراتي مي باشند. باقي ماندن مقادير كم فنل در محصول نهايي استخراج شده مي تواند واكنش هايي چون PCR، برش آنزيمي، RFLP و غيره را مهار كند. به منظور رفع مشكلات كيت هاي مختلفي براي استخراج اسيدهاي نوكلئيك وارد بازار شدند. كارايي كمي و كيفي اين كيت ها بسته به قيمت آنها مي تواند متفاوت باشد و معمولا كيت هايي كه از كارايي بالايي برخوردار اند، داراي قيمت بالاتري مي باشند. استفاده از گرافن در استخراج اسيدهاي نوكلئيك اين مشكلات را ندارد، همچنين گرافن داراي سطح مقطع بالايي است كه امكان بارگيري بالاي اسيدهاي نوكلئيك را فراهم مي كند و مي توان با تغييرات شيميايي در سطح گرافن مي توان سميت را كاهش و توان ميل تركيبي و ظرفيت بارگيري آن را براي اسيدهاي نوكلئيك افزايش داد.